Ο Δον Κιχώτης στην Πάρο.
Για να πάει κανείς στη δουλειά του πρέπει να μετακινηθεί. Να μπει σε ένα αυτοκίνητο. Σε ένα τρένο, αεροπλάνο, πλοίο. Εκτός αν μένει κοντά και πάει με ποδήλατο. Για να ζεσταθεί πρέπει να ανάψει σόμπα ή να κάψει πετρέλαιο.
Αντίστοιχα για να κάνει σχεδόν το ο,τιδήποτε χρειάζεται ρεύμα. Το ρεύμα παράγεται από ορυκτά καύσιμα. Στη χώρα μας από λιγνίτη, που θεωρείται το ρυπαρότερο από όλα τα ορυκτά.
Εξαιρουμένου του εγχώριου ρυπογόνου λιγνίτη, όλα τα υπόλοιπα, χρειάζονται ένα προϊόν που παράγεται πολύ μακρυά, σε χώρες με πολύ ζέστη από ανθρώπους που φοράνε κελεμπίες. Τα παράγωγα αυτά βγαίνουν από τα έγκατα της γης, δυιλίζονται σε διάφορες μορφές, μπαίνουν σε καράβια, διασχίζουν θάλασσες και φτάνουν σε μας εισαγόμενα και ακριβά.
Στη χώρα μας έχουμε ήλιο, πολύ ήλιο. Και στα νησιά μας αέρα, πολύ αέρα. Ενίοτε κοπανιστό, αλλά και κανονικό, μελτέμια, πουνέντηδες, σιρόκους, νοτιάδες και βοριάδες. Έχουμε και δον Κιχώτηδες. Που κυνηγάνε τους σύγχρονους ανεμόμυλους. Δηλαδή τις ανεμογεννήτριες. Μεγάλους μύλους που με το αεράκι παράγουν ρεύμα που δε ρυπαίνει, δε βρωμίζει και δεν καπνίζει, γιατί είναι “καθαρό”, αεράκι που φυσάει και βάζει μπροστά μηχανές ενέργειας.
Στην Κρήτη παλιά είχανε ξεσηκωθεί στο Λασίθι και αλλαχού, ενάντια σε ένα σχέδιο εγκατάστασης ανεμμογεννητριών, γιατί θα καταστρέφονταν τα μονοπάτια των κρι κρι, θα ξεχορταριάζονταν βοτάνια για να ανέβουν φορτηγά να τις στήσουν και κυρίως γιατί η λεβεντογέννα θα γινότανε λέει η μπαταρία της Ευρώπης, καθώς θα έφευγε το ρεύμα από το κρητικό αεράκι να πάει στη Γερμανία και στους άλλους βαρβάρους.
Αλλά ο Έλλην Δον Κιχώτης θα τους κυνηγήσει τους ανεμόμυλους που μας έρχονται από έξω. Προτιμάει το πετρέλαιο του σαουδάραβα. Θέλει εξάτμιση να σνιφάρει και να γκαζώνει το ναβάρα στα σπαρτά. Θέλει καρβουναριό, ως άλλος αριστοφανικός Αχαρνιώτης, να ρουφάει και να ντουμανιάζουν τα πλεμόνια του. Προτιμήστε τον ντόπιο λιγνίτη ωρέ, βροντοφωνάζει, όχι τα εισαγόμενα μυλαράκια που αλλοιώνουν το τοπίο. Κανείς δε θα μας αλλοιώσει το τοπίο μας, παρά μόνο εμείς.
Παλιά στο οροπέδιο πάλι του Λασιθιού εκατοντάδες ανεμομυλαράκια βοηθούσαν στο πότισμα της εύφορης γης. Λένε ότι ήσαντε περίπου 12.000! Και τι όμορφο τοπίο που ήτανε, μέχρι και σε ταινίες το έχουνε τραβηγμένο. Έκτοτε ήρθε ο σωλήνας, η γεννήτρια και η υποθαλάσσια σύνδεση για όλες τις δουλειές.
Οικολογική συνείδηση, πράσινη ενέργεια, αυτονομία και χαμηλότερο κόστος δε λένε τίποτα στους εγχώριους δον Κιχώτες. Ο Έλληνας Κιχώτης δε διαδηλώνει επειδή γιόμισε ο τόπος του μπετά και εξοχικά και νομιμοποιημένα αυθαίρετα. Δε διαδηλώνει για το μπάζωμα των περιοχών natura με ομπρελοκαθίσματα, σεζλόνγκ και μπητσομπαροκαταστήματα. Δεν τον νοιάζει αν θα έχει καθαρή ενέργεια. Αν η ενέργεια αυτή δεν αποθηκεύεται εύκολα, άρα δεν κινδυνεύει εύκολα να γίνει το νησί του μπαταρία. Δε φοβάται αν κατακαλόκαιρο κοπεί η σύνδεση και δεν έχει ούτε παγάκι να δροσίσει το διψασμένο του λαρύγγι, όχι!
Ο Δον Κιχώτης θα βγει στην Πάρο, στην Κρήτη, στα νησιά, όπου άγνωστοι πάνε να στήσουνε μύλους, θα είναι μπροστάρης στον αγώνα των κατοίκων που θα δώσουν δυναμικό παρών, μαζί με τους κακόμοιρους δημάρχους, που κανείς τους δε λέει ότι τυχόν φοβούνται να πουν αντίθετη γνώμη μην και τους πάρουν οι επιτροπές αγώνα στο κυνήγι.
Νόμος είναι το δίκιο του Κιχώτη. Ή μάλλον το γούστο του Κιχώτη. Του Κιχωτάκη, του Κιχωτόπουλου, του Κιχωτίδη, του Κιχώτογλου.
Και εμείς οι κακόμοιροι, Σάντσο Πάντσηδες, άδικα λέμε ότι θα γενεί ο τόπος πιο καθαρός και αυτόνομος. Ο Κιχώτης τράβηξε μπρος τρεχάλα μην ακούγοντας τίποτα.
Άσε τη Φραγκιά να έχει φτηνό ρεύμα. Ο Κιχώτης το καίει το κάρβουνο, το πίνει το πετρέλαιο, το λαμπαδιάζει το μαζούτ, τη ρουφάει τη βετζίνα.
Για αυτό και πάντα θα κυνηγάμε ανεμόμυλους, κάθε λογής. Νομίζοντας ότι είναι εχθροί μας. Ξιφομαχώντας με τον αέρα. Εκτός αν μας δώσουν μια επιδότηση να στήσουμε τους μύλους εμείς. Και να μας προαγοράσουν και το ρεύμα. Σε τιμή εγγυημένη κλειδωμένη. Και τότε ευθύς αλλάζουμε. Και γίνεται ο μύλος φίλος και ο Κιχώτης συνετός. Αλλά που…γίνονται τέτοια πράματα;
Τα μυλαράκια του Λασιθιού εδώ:
Και εδώ σε ταινία του Βέρνερ Χέρτσογκ:
εδώ ένα τοπίο αλλοιωμένο αίσχος στη Δανία:
(δημοσιεύτηκε στο Capital.gr την Τετάρτη 29 Μαρίου 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου