"έχεις μια τάξη δυνατών, νέων αντρών και γυναικών, που θέλουν να θυσιάσουν τη ζωή τους για κάτι. Οι διαφημίσεις έχουν οδηγήσει αυτούς τους ανθρώπους να κυνηγάνε αυτοκίνητα και ρούχα που δεν έχουν ανάγκη. Γενιές ολόκληρες έχουν εξασκήσει επαγγέλματα που μισούν, μόνο και μόνο για ν’ αγοράσουν πράγματα που δεν έχουν πραγματικά ανάγκη…δεν έχουμε κάποιο μεγάλο πόλεμο στη γενιά μας ή κάποια μεγάλη κρίση, έχουμε ωστόσο πόλεμο πνευματικό. Έχουμε μια μεγάλη επανάσταση ενάντια στον πολιτισμό. Η μεγάλη κρίση είναι οι ζωές μας. Έχουμε μια πνευματική κρίση…πρέπει να δείξουμε σ’ αυτούς τους άντρες και τις γυναίκες τι σημαίνει ελευθερία αιχμαλωτίζοντάς τους και να τους μάθουμε τι πάει να πει κουράγιο τρομοκρατώντας τους…”
Chuck Palahniuk, Fight Club
Το μίσος είναι ένα προϊόν. Αγροτικό. Βγαίνει από σπόρο που καλλιεργείται με προσοχή. Χρόνια τώρα οι προφήτες της οργής καλλιεργούν το σπόρο του μίσους, της διχόνοιας, της έχθρας. Και τώρα είναι άλλη μια εποχή θερισμού των καρπών.
Άνθρωποι εγκλωβισμένοι στην ανεργία και την απραξία. Σε αισθήματα αποτυχίας και ανικανότητας. Άνθρωποι χωρίς καμία εναλλακτική επαγγελματική επιλογή, χωρίς προοπτικές καλύτερης ζωής, χωρίς δυνατότητες για νέα ξεκινήματα, αναγκασμένοι να υποτάσσονται στην αναξιοπρέπεια της κομματικής αυταπάρνησης, σε ανίκανους κομματικούς αρχηγίσκους, πολιτειακούς άρχοντες αμφίβολης ηθικής, σε “κινήματα”, “οργανώσεις” και πολιτικούς σχηματισμούς χωρίς αρχές, αξίες και χάρτη κινήσεων δεσμευτικό.
Οι έννοιες έχουν χάσει την αξία τους, όπως και οι θεσμοί και οι νόμοι, διότι συνεχώς επαναπροσδιορίζονται κατά το δοκούν, κατά την όρεξη εκάστου ηγετίσκου και κομματικού λαγού, κατά που φυσάει σήμερα ο άνεμος, αυτό που σημαίνει σήμερα ο ανθρωπισμός, αύριο είναι κάτι άλλο, κάθε αξία γίνεται λάστιχο και εκσφενδονίζεται στο σύμπαν της παράνοιας.
Οι προφήτες του μίσους εμφανίζονται πάντα, όταν δεν υπάρχουν φωτισμένοι ηγέτες. Σαν κακά υποκατάστατα μιας δήθεν νομοτελειακής προφητείας, κυρήττουν την καταστροφή, ντυμένη με ωραία λόγια. “Με δραχμή αμέσως καλύτερα”, “εθνική ανεξαρτησία=εθνικό νόμισμα”, “σπάσε τα δεσμά σου από τον καπιταλισμό και τη λυκοσυμμαχία”, η καταστροφή είναι ντυμένη με ιαχές επανάστασης.
Η οργή πρέπει να μετατραπεί σε αυτοκαταστροφή. Έχεις στα χέρια σου έναν μεγάλο αριθμό από ανθρώπους απελπισμένους, γεμάτους αμφιβολίες, ζαλισμένους από την πολιτική καφρίλα και την τηλεοπτική σαχλαμάρα, αποβλακωμένους σε ξοφλημένα πανεπιστήμια και χρεωκοπημένα σχολεία, έτοιμους να πιστέψουν το κάθε τι που θα τους υπόσχεται πρωτίστως εκδίκηση και γδικιωμό. Έχεις πάνω από όλα ανθρώπους που αισθάνονται ξεχασμένοι. Την καλύτερη πελατεία.
Πατάς στα προαιώνια συμπλέγματα της φυλής: ενοχικά σύνδρομα, μεσσιανισμό, μειονεξία μπροστά στο αρχαίο παρελθόν, ανευθυνότητα, μόνιμη αίσθηση επικείμενης προδοσίας, αίσθημα καταδίωξης, διπολισμό ανάμεσα σε αυταπάτες μεγαλείου και αυτοματαίωσης.
Οι προφήτες της οργής είναι οι απατεώνες της εποχής μας. Δε μιλάνε ποτέ συγκεκριμένα. Υποδαυλίζουν πάθη και θυμίζουν εγκλήματα του παρελθόντος, με μεγάλα κούφια λόγια για λαούς που πρέπει πάντα να θυμούνται την ιστορία τους. Εννοούν να θυμούνται τις ματωμένες σελίδες της ιστορίας τους, ώστε να ματώσουν και τις επόμενες.
Οι προφήτες της οργής, είναι λογής υποκείμενα: αποτυχημένοι αρχηγίσκοι, ανεπάγγελτοι, αιώνιοι κομματικοί υπάλληλοι, περιθωριακοί επαναστάτες, λογής μετριότητες. Αλλά όλοι έχουν κατά νου ένα: το μεγάλο και ωραίο πλιάτσικο μετά την καταστροφή.
Πόσο έτοιμος είσαι να τους πιστέψεις; Μήπως τους έχεις ήδη πιστέψει;
Για σκέψου…
“είμαστε τα μεσαία παιδιά της ιστορίας, μεγαλωμένα από την τηλεόραση με τέτοιο τρόπο ώστε να πιστεύουμε πως κάποια μέρα θα γίνουμε εκατομμυριούχοι και αστέρες του σινεμά και αστέρες του ροκ, αλλά δεν πρόκειται να γίνουμε. Και μόλις που αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε αυτό το γεγονός. Οπότε κομμένες οι μαλακίες…”
ο.π.
(το fight club, του C.Palahniuk κυκλοφορεί από τις εκδόσεις οξύ, σε μετάφραση Γ.Πολύζου)
10 Φεβρουαρίου 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου