Διαβάζω το άρθρο της φίλτατης Χριστίνας Ταχιάου, με τίτλο «Κάμπινγκ σημαίνει ελευθερία«. Είμαι διστακτικός με τη συνήθεια του κάμπινγκ. Παρ' όλο που στο παρελθόν έμεινα σε σλίπινγκ μπανγκ σε κάμπινγκ στη Σαντορίνη, και ναι μεν, εξαιρετικά ήτο που το πρωινό αεράκι μας ξυπνούσε, αλλά καθότι είμαι σιχασιάρης και επιθυμώ ιδιωτικότητα, αγγλιστί πράιβασι, που λένε, προτιμώ να στριμώχνομαι οικονομικά και να μένω έστω και σε ένα δωμάτιο φτηνό, φαντασιωνόμενος τη λιτότητα διαμονής του Ελύτη, που ιδροκοπώντας ένα καλοκαιριάτικο απομεσήμερο, έγραφε υμνώντας τη θερινή ένδεια, παρά να διαβιώ στην ύπαιθρο ως αγριοκάτσικο.
Τέλος πάντων, περί ορέξεως και τα λοιπά, κάμποσο καιρό προσπαθούν να με πείσουν για το πόσο ονειρεμένες είναι οι διακοπές σε κάμπινγκ στη Χαλκιδική, όπου φθηνά νοικιάζοντας ένα τροχόσπιτο, έχεις και διαμονή ιδιαίτερη, και όλη μέρα είσαι στο κύμα δίπλα, με μια σαγιονάρα πρωί-βράδυ, ίσως του χρόνου το επιχειρήσω.
Το πρόβλημά μου είναι με το ελεύθερο κάμπινγκ, αγαπητοί μου. Με αυτή τη βρωμερή και φτωχομπινεδιάρικη συνήθεια, που έχει βαφτιστεί οικολογική, μαγαρίζοντας ακόμη και τη φυσιολατρεία! Σε λίγο θα μας πουν ότι το ελεύθερο κάμπινγκ προσιδιάζει του Διονυσίου Σολωμού, ως άλλος ύμνος εις την ελευθερίαν!
Και επειδή κάτι αριστεροαναρχόφρονες ξεκινούν να με βρίζουν, τους ακούω ήδη, εξηγούμαι:
Αυγουστιάτικο καλοκαιρινό πρωινό, με τον άνεμο να έχει πέσει, ξεκινάμε με αγαπητούς φίλους από τον Άγιο Νικόλαο Κρήτης για το νότο, ήτοι, για το χωριό Μύρτος, δυτικά της Ιεράπετρας. Φτάνουμε, έχοντας διασχίσει μια νάιλον θάλασσα από θερμοκήπια, σε μια ατελείωτη αμμουδερή με μικρό-μικρό βοτσαλάκι ακτογραμμή, με πάμπολλες ήρεμες γωνιές, το Λιβυκό πέλαγος στο πιάτο και ελάχιστο κόσμο. Στη διαδρομή οι φίλοι εκφράζουν την αγανάκτησή τους, που οι Αρχές του τόπου κυνηγούν τους πτωχούς σκηνούχους, που προσπαθούν να απολαύσουν διακοπές με τα πενιχρά οικονομικά τους μέσα. «Να μην μπορείς δηλαδή» λέει ο φίλος, «να κάνεις διακοπές χωρίς να πληρώσεις έστω έναν κερατά, ξενοδόχο ή δωματιά».
Αυγουστιάτικο καλοκαιρινό πρωινό, με τον άνεμο να έχει πέσει, ξεκινάμε με αγαπητούς φίλους από τον Άγιο Νικόλαο Κρήτης για το νότο, ήτοι, για το χωριό Μύρτος, δυτικά της Ιεράπετρας. Φτάνουμε, έχοντας διασχίσει μια νάιλον θάλασσα από θερμοκήπια, σε μια ατελείωτη αμμουδερή με μικρό-μικρό βοτσαλάκι ακτογραμμή, με πάμπολλες ήρεμες γωνιές, το Λιβυκό πέλαγος στο πιάτο και ελάχιστο κόσμο. Στη διαδρομή οι φίλοι εκφράζουν την αγανάκτησή τους, που οι Αρχές του τόπου κυνηγούν τους πτωχούς σκηνούχους, που προσπαθούν να απολαύσουν διακοπές με τα πενιχρά οικονομικά τους μέσα. «Να μην μπορείς δηλαδή» λέει ο φίλος, «να κάνεις διακοπές χωρίς να πληρώσεις έστω έναν κερατά, ξενοδόχο ή δωματιά».
Φτάνοντας στο τέρμα σχεδόν της παραλίας, αντικρίζουμε δύο ομάδες ελεύθερων κατασκηνωτών, οι οποίοι όχι μόνον έχουν στήσει τα αντίσκηνά τους, όχι μόνον έχουν κοτσάρει και μια τέντα να, ως υπόστεγο μην τους κάψει ο ήλιος, αλλά έχουν τοποθετήσει δύο θηριώδεις ψησταριές, καρέκλες, τραπέζια, ξαπλώστρες, ομπρέλες, ψαροντούφεκα, μάσκες και σκοινιά μπουγάδας, καθώς και δύο, σχεδόν σε μέγεθος άρματος μάχης, Βολκσβάγκεν Τουαρέγκ φαρδιά-πλατειά στην άμμο, με τις ροδιές τους να έχουν χαράξει τη μισή παραλία.
Και λέω εγώ τώρα ο αντιδραστικός:
Βρε, αθεόφοβε νεοέλληνα!
- Ποιος σου είπε, βρε, ότι η αμμουδιά είναι ιδιοκτησία σου, βρε, και σχεδόν την περιέφραξες;
- Αν δεν είναι τσιγγουνιά και μην πω τι άλλο, τι στο διάλο είναι το δήθεν ελεύθερο κάμπινγκ σου, μου θες και ερημιά τρομάρα σου, για να υπερηφανεύεσαι ότι δεν πλήρωσες δωμάτια, κι ας έφαγες δεκαπέντε κιλά κρέας σκοτωμένο σε μπρι ζόλια και κοψίδια σε αυτοσχέδιο μπάρμπεκιου;
- Το ρημαδοάμαξό σου τι το πάρκαρες εκεί μπροστά; Δεν βαρέθηκες να το βλέπεις; Ποιος θα στο κλέψει, ο γιδοβοσκός με τα κατσίκια από πάνω; Στο κάτω-κάτω, για τη θέα της θαλάσσης δεν πήγες εκεί;
- Γιατί τώρα εγώ είμαι σίγουρος ότι άμα φύγεις θα αφήσεις ένα βουνό από σκουπίδια και άλλα απορρίμματα ξοπίσω σου; Και αφού έχεις κοτζάμ τζιπάρα, εξαιρετικής γερμανικής τεχνολογίας, που τα έσκασες χοντρώς για να την πάρεις, τόσο πολύ σου λείπει το χωριό σου και θες να αφοδεύεις στα βάτα, μωρέ;
- Η χρήση δε διώκεται πια, μην έχεις την ανάγκη να πας στου διαόλου τη μάνα για να απολαύσεις το μπαφίδι σου. Τουλάχιστον αυτό θα το φουμάρεις ως το τέλος και δε θα αφήσεις γόπες τριγύρω.
Συμφωνώ, όλα είναι θέμα αγωγής, όχι παιδείας, αγωγής! Και αντί να φλομώνουνε τα παιδιά στα θρησκευτικά και τα ξύλινα αρχαία στα σχολεία, ας τα πάνε και καμιά κατασκήνωση να μαθαίνουνε την επιβίωση και την αυτάρκεια. Αλλά να βαφτίζουμε και το γούστο μας ελευθερία, ε όχι, μωρέ αδέρφια παραθεριστές! Τώρα που βρίσκει κανείς πάμφθηνα καταλύματα ένεκα της κρίσεως. Δεν είναι η κρίση και οι διακοπές του λαού, αλλά η ανοησία μας, που τρακάρει με ιδεολογία και τινάζεται στον αέρα της κακογουστιάς!
Κοντολογίς: Παραθερίστε όπως γουστάρετε. Παίξτε και ρακέτες, τάκα-τάκα να μας παίρνετε τ' αυτιά, κουβαλήστε και τάβλια να ξεχαρμανιάσετε ντούκου-ντούκου, πιείτε και τα φρέντα σας στην παραλία, αλλά φεύγοντας μαζέψτε τα σκουπίδια και τις γόπες, μωρέ! Αγαπήστε τη χώρα και στις διακοπές! Όχι μόνο όταν διαδηλώνετε!
(δημοσιεύτηκε στο Protagon στις 19 Αυγούστου 2013)
Συγχύστηκα πάλι! Ουφ!
