Μπαίνω σε κατάστημα εταιρείας κινητής να πληρώσω το τηλέφωνό μου. Πάω στο ταμείο, μου λέει η υπάλληλος, “μισό λεπτό γιατί έχει μια καθυστέρηση το σύστημα” και μένει προσκολλημένη στον υπολογιστή της. Περνάνε δυο-τρία λεπτά, “τι πρόβλημα έχετε”, τη ρωτάω. “Να, κόλλησε η σύνδεση με το κεντρικό”, μου απαντά. “Καλά, κοτζάμ εταιρεία και κολλάνε οι συνδέσεις σας”, λέω χαμογελώντας προσπαθώντας να κάνω χιουμοράκι, άντε μετά να δουλέψει η σύνδεση του πελάτη. Αυτή με αγριοκοιτάζει λες και της έκανα καμάκι φτηνιάρικο, γυρίζω, ένας πελάτης από πίσω μου με κοιτάζει ακόμα πιο άγρια έτοιμος να με δαγκώσει, μα τι γίνεται σκέφτομαι, εδώ βρωμάει μπαρούτι.
Στο προποτζίδικο την άλλη μέρα παίζω ένα τζοκεράκι. Τον ξέρω τον ιδιοκτήτη, πίσω μου κόσμος ουρά, πιάνουμε κουβέντα και παίρνω το δελτίο ξεχνώντας να τον πληρώσω. “Νίκο, δε με πλήρωσες” μου λέει. “Είπα να σε πληρώσω με τα κέρδη”, χαριτολόγησα. Γελάει κάποιος από πίσω, όλοι οι υπόλοιποι σκυθρωποί, λες και πηγαίνανε για εκτέλεση.
Στο φούρνο το πρωί, πάω για ψωμάκι. Στο ταμείο έχει κάτι βαζάκια με πραλίνα σοκολάτα από βρώμη, από ένα μοναστήρι, που γράφει απάνω “ευλογημένη γεύση” ή κάτι τέτοιο. “Μου φαίνεται ωραίο”, λέω στην κυρία πίσω από εμένα, “ευλογημένες θερμίδες θα έχει αυτό εδώ”. Εκείνη με κοιτάζει σοκαρισμένη, σαν να της είπα καμιά χυδαιότητα, γρήγορα συνέρχεται, χαμογελάει και μου απαντάει στον ίδιο τόνο.
Ίσως να μην ήταν και τα πιο επιτυχημένα τα αστεία μου, το παραδέχομαι, τώρα που τα ξαναβλέπω μπορεί να ήταν και λίγο κρύα, αλλά θέλω να σας πω ότι, παρ’ όλη τη δύσκολη κατάσταση, έχω αποφασίσει να μην είμαι κατσούφης.
Όχι, δεν έχω καμία καβάτζα, είμαι το ίδιο δύσκολα όπως οι περισσότεροι, αλλά αρνούμαι πια να κυκλοφορώ θυμωμένος, αγριεμένος, έτοιμος για καυγά. Βλέπω πολλούς που είναι έτσι και δικαιολογημένα, δεν τους κατακρίνω. Στους δρόμους, τα μαγαζιά, τις ουρές στα γκισέ, στα πεζοδρόμια.
Λές ένα ευφυολόγημα της στιγμής και ξαφνικά ο κόσμος σοκάρεται. Είναι τόσο στενοχωρημένος με την κατάσταση γενικώς αλλά και ειδικώς τη δική του, που του φαίνεται εξωφρενικό, το ότι κάνεις αστεία μέσα στην περιρρέουσα δυστυχία.
“Κάνει αστεία! Να συλληφθεί! Είναι αναίσθητος! Είναι ίσως παρανοϊκός! Ή ακόμα χειρότερα, ανήκει πιθανώς σε μια τάξη ανώτερη, υπερπλούσια, απατεωνίστικη που δεν την αγγίζει τίποτα, φτύστε τον!”
Κάπως έτσι στην υπερβολή τους ίσως να σκέφτονται κάποιοι. Τίποτα από όλα αυτά.
Αρνούμαι πια τη μιζέρια. Εγώ θα σας χαιρετάω με χαμόγελο και ευγένεια. Θα είναι η δική μου αντίσταση. Θα σας λέω αστεία εκεί που δεν το περιμένετε. Θα κάνω απρόσμενα λογοπαίγνια. Θα σας θυμίζω συνεχώς πόσο χάσιμο χρόνου είναι να αφήνεις να σου ρίχνουν το ηθικό.
Θα γίνω ο Πατς Άνταμς της καθημερινότητάς σας. Σαν αυτόν τον υπέροχο γιατρό του θαυμάσιου Ρόμπιν Γουήλιαμς, που έκανε αστεία στα άρρωστα παιδάκια για να γελάνε. Μπορεί να φορέσω και καμιά μύτη κλοουνίστικη στο μετρό. Ή κανένα λουλούδι που πετάει νερό στο πέτο.
Που θα πάει, κάποια στιγμή θα σας πιάσω. Θα γελάσετε. Και τότε θα δείτε πως όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα. Πως ακριβώς; Αυτό θα το βρείτε μόνοι σας, όπως πάντα.
Σας ασπάζομαι,
Νίκος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου