Το δημόσιο σχολείο ως τιμωρία του φτωχού

 Μαθήτευσα σε δημόσιο σχολείο. Και είμαι περήφανος και χαρούμενος για αυτό. Είμαι ευτυχής γιατί είχα συμμαθητές μου παιδιά της γειτονιάς μου, αλλά όχι μόνο. Γιατί είχα μερικούς εξαιρετικούς καθηγητές και δασκάλους, που ακόμα τους θυμάμαι. Θυμάμαι το φοβερό κ. Παπαδόπουλο που ήταν ο διευθυντής στο δημοτικό μας, το χαλαρό και ωραίο κ. Βελιούρη, τη δασκάλα που με πέταγε όλη την ώρα έξω στην τρίτη δημοτικού, τον κ. Πιπερίδη που με έμαθε αρχαία, τον κ. Συμεωνίδη που με έμαθε μαθηματικά και πολλούς άλλους, δεν τους αδικώ και δεν τους ξεχνώ, τους κουβαλώ πάντα μαζί μου, δεν τους γράφω για οικονομία. 

 Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως αν πήγαινα σε ιδιωτικό δε θα ήμουν περήφανος εξ’ ίσου. Μάλλον το ίδιο. Και αυτό γιατί θεωρώ τη διαφοροποίηση μια χυδαία απάτη. Και όσους την κάνουν απατεώνες και ψεύτες ολκής. Και εξηγούμαι:

 Νηπιαγωγείο, 1η και 2α δημοτικού πήγα σε ιδιωτικό. Σε ιδιωτικό στο Ρέντη, που ζούσαμε, εκεί υπήρχε το ιδιωτικό Ρουσσέα-Γεωργίτση, που δεν υπάρχει πια. Δεν είχε θέση για μένα στο δημόσιο νηπιαγωγείο, οπότε οι γονείς μου σφίξαν το ζωνάρι, ο μπαμπάς δούλεψε περισσότερο στο καθαριστήριο που είχαμε, κόψανε από δω, κόψανε από κει, αντέξανε τρία χρόνια. Μετά στο δημόσιο, όπου πέρασα θαυμάσια, αξέχαστα και αγαπησιάρικα.

 Το πρόβλημα περί της απάτης, που λέγαμε πριν, είναι ότι θεωρώντας ότι το ιδιωτικό είναι προνόμιο που πρέπει να τιμωρηθεί με κάποιο τρόπο, είναι σαν να τιμωρείς την ελευθερία των επιλογών. Ουσιαστικά είσαι ένας κρυπτοφασίστας, που θέλει τα παιδιά να είναι έρμαια της κρατικής και καταπιεστικής ανάγκης και όχι τέκνα  της επιλογής των γονιών τους. 

 Απαριθμώ όπως μου αρέσει να κάνω:

1. Η γνώση δεν είναι προϊόν. Δεν είναι απορρυπαντικό, χρυσή καδένα, μηχανάκι, κολώνια, παλτό, χαβιάρι ή βενζίνη. Είναι γνώση που ανοίγει το μυαλό και πρέπει να είναι όχι μόνο προσιτή σε όποιον την αναζητά, αλλά και να παρέχεται σε καλή ποιότητα, γιατί η γνώση είναι δίκοπο μαχαίρι, που σε αναμορφώνει αλλά και σε χαντακώνει ή σε ευνουχίζει ψυχολογικά.
2. Τα ιδιωτικά σχολεία είναι ελληνικές επιχειρήσεις. Που δουλεύουν Έλληνες, καθηγητές, δάσκαλοι, διοικητικό προσωπικό, καθαρίστριες, οδηγοί, φύλακες και τόσοι άλλοι. Δεν πουλάνε εισαγόμενα προϊόντα. Οι αμέτρητοι άνεργοι καθηγητές και δάσκαλοι, αφού δεν έχουν ελπίδα να δουλέψουν στα δημόσια που χρεωκόπησαν, που να εργαστούν; Το πρόβλημα δεν είναι ότι τα ιδιωτικά είναι “καλά” σχολεία για πλούσιους σε ακριβές γειτονιές, αλλά ότι έγιναν τόσο ακριβά, που δε μπορούν να υπάρχουν στο Ρέντη, τον Κορυδαλλό, το Πέραμα, την Ελευσίνα, σε λαϊκές γειτονιές δηλαδή, αλλά μόνο σε γειτονιές εύπορων. Τα  προσιτά ιδιωτικά που υπήρχαν, σαν αυτό που πήγα κι εγώ για λίγο, τα κλείσαμε. 
3. Αναγκαστικά το κάθε παιδί πηγαίνει στο σχολείο της γειτονιάς του. Καλό, κακό εκεί θα πάει. Σχολείο στο σακί. Και πώς να βρεις το καλό δημόσιο; Γίνεται καμία αξιολόγηση; Όχι βέβαια, νά’ ναι καλά η άθλια ΟΛΜΕ και οι διδασκαλικές ενώσεις, που σκάβουν χρόνια τώρα το λάκκο τους, απαξιώνοντας την αξία του δημόσιου εκπαιδευτικού λειτουργού. Δεν έχεις λεφτά; Στο δημόσιο θα πας, να βγεις τζάμπα άνεργος. Έχεις λεφτά για ιδιωτικό; Θα σε κάνει το κράτος να μην έχεις, αυξάνοντας τα δίδακτρα, ώστε μόνον οι πραγματικά πλούσιοι να πηγαίνουν κι όχι εσύ ρε κακομοίρη, που ο πατέρας σου κι η μάνα σου στερούνται για να πληρώνουν οριακά τα δίδακτρα. 
4. Καμία αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου δεν έχει γίνει και ούτε υπάρχει στα χαρτιά για το άμεσο μέλλον. Και ούτε για τα ελληνικά δημόσια Πανεπιστήμια βεβαίως. Και ξέρετε γιατί; Γιατί κανείς δεν κάθεται να κάνει την πιο δύσκολη και επίπονη κουβέντα που θα έπρεπε να έχουμε κάνει εδώ και χρόνια: Τι νηπιαγωγεία θέλουμε; Τι δημοτικά; Τι να έχει μάθει ο μαθητής τελειώνοντας την 6η; Τι να μαθαίνει στο Γυμνάσιο; Τι χαρακτήρα θα θέλουμε να έχει τελειώνοντας το λύκειο; Τι άνθρωπος να βγει από το Πανεπιστήμιο; Τι να έχει γίνει; ΟΥΚάς εθνικιστής; Τι είδους πατριωτισμό να του εμπνεύσουμε; Της φουστανέλας και μόνο; της φυλετικής μας “ανωτερότητας”; Ή να έχει αυτοποποίθηση, σεβασμό, ανθρωπιά, πραγματική και πρακτική γνώση για τη ζωή και την καθημερινότητά του και ελευθερία επιλογών; 

 Τα δημόσια σχολεία δεν είναι σχολεία που δεν τα πληρώνουμε. Τα πληρώνουμε πάρα πολύ ακριβά. Και δε γνωρίζουμε τι ακριβώς παίρνουμε με τα χρήματα που δίνουμε φορολογούμενοι και τα οποία σκορπίζονται στην αβυσσαλέα κοιλιά του ελληνικού κράτους. 

 Αντιπαρέρχομαι, το γεγονός που είχαμε πει από την πρώτη στιγμή, ότι θα οργιάσει η “μαύρη” και αφορολόγητη διδασκαλία και τα “μαύρα” ιδιαίτερα. 

Και επιτέλους, ας σταματήσει η σπίλωση των φροντιστηρίων ως παραπαιδεία. Κυρίως εκεί γίνεται συστηματική σύγχρονη διδασκαλία, με αξιολόγηση, ανταποδοτικότητα και πραγματική χρησιμότητα και στόχευση. 

 Αλλά εδώ ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει για τη χρησιμότητα του να διδάσκεται ο μαθητής 12 συνεχόμενα χρόνια θρησκευτικά. Πότε λοιπόν κάποιος δημοσκόπος θα κάνει μια όσο το δυνατόν πραγματική έρευνα στους γονείς, με το ερώτημα, εμπιστεύεστε το δημόσιο σχολείο για την αγωγή των παιδιών σας; Αν όχι γιατί; Αν ναι γιατί; Υπάρχει αγωγή, ουσιαστική αγωγή και διάπλαση χαρακτήρων στη δημόσια εκπαίδευση; Ή τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα υπάρχουν, οπως και οι υπόλοιπες του δημοσίου υπηρεσίες, πρωτίστως για τον εαυτό τους και τους εργαζομένους τους και κατόπιν για τους πολίτες και τα παιδιά;

 Το τζάμπα να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι πέθανε αγαπητοί και αγαπητές μου. Και όσο εμείς θα φορολογούμε τα κάθε λογής ιδιωτικά και γενικώς τη μη ελεγχόμενη γνώση, διότι περί αυτού πρόκειται, όποιος μπορεί να πληρώσει θα σπουδάζει σε σχολεία και Πανεπιστήμια που θα του βρίσκουν δουλειά και όποιος δε μπορεί θα βολοδέρνει εντός, έρμαιο των κομμάτων και των πολιτικών απατεώνων. 

Μπορούμε σήμερα να ισχυριστούμε ότι οφείλουμε στα σχολεία μας το ευ ζην; Και αν όχι γιατί; Και ως πότε;