Το κράτος του παραλόγου και τα θανατηφόρα εισοδηματικά κριτήρια.

Ζούμε σε ένα παράδοξο κράτος. Το ξέρουμε. Δε λέω κάτι πρωτοφανές. Θα επεκτείνω το συλλογισμό: ζούμε σε ένα φορολογικά παράδοξο κράτος. Σε ένα κράτος που, αν ήταν φυσικό πρόσωπο, σίγουρα θα το είχαν κλείσει σε φρενοκομείο για εντατική θεραπεία - και το λέω με απόλυτο σεβασμό προς τους ψυχικά πάσχοντες, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως ο παραλληλισμός, έστω και χάριν αστεϊσμού, τους προσβάλλει. Το να παρομοιάζονται δηλαδή με το μεταοθωμανικό μας κράτος. 

Ας μπούμε στις λεπτομέρειες. 

Λένε χρόνια τώρα, ένα σωρό ειδικοί, για την απόλυτη αναγκαιότητα ενός σταθερού φορολογικού συστήματος. Αλλά για τη δικαιοσύνη αυτού του συστήματος, ελάχιστα ακούω κατά καιρούς 

Πάρτε για παράδειγμα τη φορολογία εισοδήματος. 

Η φορολογική πολιτική του κράτους μας, σχεδιάζεται λαμβάνοντας υπ’όψιν κυρίως τους μισθωτούς του δημόσιου τομέα και τους συνταξιούχους, που και αυτοί με τη σειρά τους, εξαρτώνται από το κράτος. Οι ομάδες αυτές, ενώ κατ’ επίφαση, μεταχειρίζονται κάπως προνομιακά, στην πραγματικότητα, είναι έρμαια της κρατικής μέγγενης, που τους σφίγγει όλο και περισσότερο μέχρις εξαντλήσεως. 

Κανείς, για παράδειγμα, δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη από τους χιλιάδες των ασφαλισμένων, που με στερήσεις, πλήρωσαν τις υψηλές συνταξιοδοτικές κλίμακες, μόνο και μόνο για να εισπράξουν τελικά μια χαμηλή σύνταξη, αλλά και να παρουσιάζονται ως υψηλοσυνταξιούχοι, που ευθύνονται για την κατάρρευση των ταμείων, τιμωρούμενοι για την εμπιστοσύνη που έδειξαν στα ταμεία τους.

Οι δε εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα θεωρούνται κάτι ανάμεσα σε κλέφτες και κότες που κάνουν χρυσά αυγά. Και προσέξτε τις παραδοξότητες που διαιωνίζονται και με το 3ο μνημόνιο, αλλά και που θα διαιωνίζονταν ούτως ή άλλως, καθώς καμία άλλη εναλλακτική πρόταση υπήρξε τόσον καιρό από τη σημερινή κυβέρνηση:

Αν εργάζεσαι στον ιδιωτικό τομέα, είτε ως ελεύθερος επαγγελματίας, είτε επιχειρηματικά, σε μικρό, μεσαίο ή μεγαλύτερο μέγεθος δεν έχει σημασία, γνωρίζεις ότι υπάρχουν καλές και κακές χρονιές, καθώς και μέτριες. Την τελευταία 5ετία, τις όποιες καλές, διαδέχονται κακές ή χειρότερες σε μία, στην καλύτερη περίπτωση, σταθερή, αν όχι απότομη, πτώση.

Προσπερνώ την περιβόητη προκαταβολή φόρου, βάσει της προηγούμενης δήλωσής σου, που Κύριος οίδε ποιος οικονομικός φωστήρας σκέφτηκε. Μάλλον κάποιος πειρατής του κράτους, σε άλλη μια απόπειρα φορολογικού ρεσάλτου στις επιχειρήσεις. 

Αν πέρυσι, οι δουλειές σου πήγαν κάπως καλά, φέτος θεωρείσαι ανώτερη τάξη και δε δικαιούσαι σχεδόν τίποτα. Ούτε το παιδί σου δικαιούται θέση στον παιδικό σταθμό, ούτε ένα σωρό άλλα προνοιακά επιδόματα ή βοηθήματα, καθώς το εισοδηματικό κριτήριο, μπαίνει άδικα, οριζόντια και ανελέητα επί δικαίων και αδίκων, υπολογιζόμενο, ξαναλέω, με βάση το περσινό σου εισόδημα!

Αν λοιπόν φέτος δεν έχεις καλή χρονιά, ή αν έχεις μια κάκιστη χρονιά και παλεύεις στο όριο της επιβίωσης, προπληρώνεις μεγάλο φόρο, που εννοείται δε θα πάρεις πίσω ποτέ από αυτό το κράτος, με αυτούς τους μηχανισμούς και βρίσκεσαι στην αναδουλειά, στερούμενος κοινωνικών παροχών, καθώς βάσει της περσινής σου δήλωσης θεωρείσαι εύπορος!!!

Αν του χρόνου πας καλύτερα, θα θεωρείσαι φτωχός, βάσει πάλι της τελευταίας σου δήλωσης και θα δικαιούσαι κάθε πρόνοιας, παρ’ όλο που θα είσαι οικονομικά βελτιωμένος. 

Ίσως τελικά, το περιβόητο κράτος πρόνοιας να είναι κάτι σαν έπαθλο, για τους πολίτες που καταφέρνουν να παραμένουν ζωντανοί και υγιείς κάτω από αυτήν την κρατική και ανελέητη τιμωρησία.

Μόνο σε μας, η κρατική πολιτική, όσο πιο “κοινωνική” γίνεται, τόσες περισσότερες αδικίες δημιουργεί. Φανταστείτε δηλαδή, να μην ήταν και προτεραιότητα των κυβερνήσεων. Δε θα είχε μείνει κανείς ζωντανός και εργαζόμενος. 

Μετά από όλα αυτά, τι να πει κανείς άλλο;

Ο Θεός μαζί μας.